Van sceptisch tot geraakt: het bijzondere verhaal van drie gasten bij Altai

Een onverwachte ontmoeting bij Altai raakt diep en laat zien hoe muziek, cultuur en oprechte aandacht levens kunnen beïnvloeden. Soms zijn het juist de gasten zonder verwachtingen die het meest geraakt worden.

Bij Altai ontvangen we al jaren met veel liefde gasten uit alle hoeken van het land (en daarbuiten) – jong, oud, gezinnen, stellen, wandelaars, muzikanten, mensen met een fascinatie voor Mongolië, of juist mensen die er nog nooit van gehoord hebben. En juist die diversiteit vinden wij het mooiste wat er is. Want het gaat ons niet alleen om een overnachting – het gaat om verbinding. En heel soms… ontstaat er een gesprek dat je nooit meer vergeet.

Dit is zo’n verhaal.

Kort geleden kregen we een boeking van drie mannen – collega’s van elkaar. Geen bijzondere reden om bij ons te verblijven, geen interesse in Mongolië. Gewoon een handige plek om te overnachten tijdens hun werk in Groningen. En dat is natuurlijk helemaal prima.

Totdat één van hen, degene die geboekt had, mij een bericht stuurde. Na het reserveren had hij onze website bekeken en raakte nieuwsgierig. Of het mogelijk was om tijdens hun verblijf Saran’s Mongoolse kookkunsten te proberen – een veganistisch diner. Zijn collega’s waren naar eigen zeggen “echte vleeseters”, maar stonden eventueel open voor iets nieuws. Helaas was Saran nét in Mongolië. Jammer, vond ik – juist dit soort gasten, sceptisch maar nieuwsgierig, zijn vaak het leukst om te verrassen.

Dus ving ik hen zelf op. Alleen – op Raven na natuurlijk, onze trouwe Saarlooswolfhond, die zoals altijd zijn rol als gastheer met trots vervult.

De eerste dag had ik ze nog niet gezien. Maar de volgende dag liep ik mijn gebruikelijke ronde over het erf – varkens voeren, kippen controleren – toen werd ik aangesproken door één van de gasten. Al snel merkte ik dat dit geen alledaagse ontmoeting zou worden. Hij vertelde dat hij bijna blind was. Niet vanaf zijn geboorte – maar sinds een jaar, door een zeldzame oogaandoening. Hij kon nog net wat schimmen en contouren onderscheiden.

Vrij snel vertelde hij openhartig over zijn leven. Een leven vol extremen: meerdere bedrijven opgezet, miljoenen verdiend, over de hele wereld gereisd, meerdere keren uitgezonden – en, zoals hij zelf zei, niet altijd een goed mens geweest. Sinds hij zijn zicht verloor, vond hij het leven niet meer de moeite waard. Hij kon het niet accepteren, vond nergens nog plezier in.

Op zijn verjaardag – in december – had hij euthanasie gepland. “Het is goed geweest zo,” zei hij. “Zonder ogen vind ik er niks meer aan.” Wat zeg je op zo’n moment tegen iemand die je net hebt ontmoet? Je luistert...

De dag erna zag ik alle drie de gasten, en ik nodigde hen uit om achter op het erf rond te kijken – en natuurlijk om de yurt te bekijken. Tijdens de kleine rondleiding vertelde ik wat over het nomadische leven en het nut van de yurt in Mongolië. “De originele tiny house,” zeg ik dan meestal. Ze luisterden aandachtig en keken met veel interesse rond. Ook de blinde man liep mee en was zichtbaar onder de indruk. Hij werkt zelf aan de bouw van moderne, technische constructies. Dat juist een eeuwenoude, simpele nomadenwoning hem kon raken… dat zegt iets. De yurt brengt je terug naar de basis: één ruimte, alles binnen handbereik. Het licht dat binnenkomt via de dakkoepel, de geur van het vilt, het hout dat je omarmt – verblijven in een yurt is een beleving op zichzelf.

Intussen had één van zijn collega’s wat filmpjes van Mongoolse keelzang opgezocht op YouTube. Ik vroeg of ze het misschien live wilden horen. Het is tenslotte mijn specialiteit. Dat wilden ze wel eens meemaken!

Ik haalde mijn Morin Khuur – de Mongoolse paardenkopviool – en begon het instrument te stemmen. De blinde man kwam op centimeters afstand kijken, zijn ogen strak gericht op de vormen die hij nog net kon onderscheiden. De paardenkop bovenaan, de snaren... Toen begon ik te zingen. Een traditionele Mongoolse lofzang, in verschillende keelzangtechnieken.

Hij stond volledig stil, luisterde bijna ademloos. En toen ik klaar was, stond ik op en zei hij: "Ik had nooit verwacht dat ik dit zou meemaken. Dit… raakt iets."

Later vertelde hij dat als zijn vrouw had geweten waar hij zou overnachten – “een plek met een Mongools thema, veganistisch eten...” – ze hem had afgeraden. “Helemaal niks voor jou,” had ze gezegd. En toch… was dit blijkbaar precies wat hij nodig had. Iets onverwachts. Iets wat hem uit zijn hoofd haalde, en terugbracht in zijn gevoel.

De volgende ochtend moest ik Saran ophalen van het vliegveld in Frankfurt. Het was vroeg, zes uur ’s ochtends, en terwijl ik Raven uitliet zag ik hem staan – langs de weg, met een sigaret.
We wisselden een goedemorgen uit, en toen zei hij: "Wat ik hier in drie dagen heb meegemaakt, heeft me meer geleerd dan alles van het afgelopen jaar. Ik weet niet of ik mijn plan voor december nog uitvoer. Misschien moet ik nog even doorgaan. Misschien is mijn leven toch nog niet klaar."

Dat raakte me. Die woorden blijven hangen.

Ik vertelde hem dat we in de afgelopen jaren al veel mensen hebben mogen ontvangen – met bijzondere verhalen, mooie ervaringen. En hoewel ik niet denk dat we hier perfect werk doen, weet ik wél dat we alles met liefde en oprechte passie doen. Maar zulke sterke woorden zoals deze? Die had ik nog nooit eerder gehoord.

Een paar dagen later boekten ze opnieuw – dit keer was Saran weer thuis, en ze kookte een plantaardig Mongools diner voor hen. Terwijl ze wachtten op het eten, lieten ze me lachend WhatsApp-berichtjes van andere collega’s zien: foto’s van spareribs op de barbecue met teksten als: “Kijk wat wij eten terwijl jij daar vegan moet eten!”

Maar toen het diner eenmaal geserveerd was, vroegen we naar hun mening. “Boven verwachting,” zei de blinde man. “Ver bóven verwachting.” “Eerlijk,” voegde hij toe, “ik was sceptisch – Mongools thema, veganistisch eten… maar ik ben zó blij dat ik dit heb meegemaakt.”

’s Avonds spraken we nog even na. Over zijn leven, wat wij hier doen, over honden, succes en verlies, financiële uitdagingen, auto’s kopen, mensen helpen, veel geld verdienen… en over het lef dat soms nodig is om je doelen te bereiken. Het waren ruwe, eerlijke verhalen. Een bijzondere man. Bijzondere gasten. En misschien wel een ontmoeting die precies zo had moeten zijn.

Soms lopen mensen zomaar je leven binnen. Zonder aankondiging. Zonder verwachting. En soms laten ze iets achter dat blijft. Dat is precies waarom we Altai begonnen zijn – om een plek te creëren waar zulke ontmoetingen kunnen ontstaan. Waar muziek, eten, cultuur en gastvrijheid een brug slaan. Niet alleen naar Mongolië, maar naar elkaar.

Ons gesprek eindigde met vooruitkijken – over zelfverzekerd zijn, dromen najagen en soms eigenwijs, misschien zelfs een tikkeltje arrogant durven zijn. Onze plek, en ook wijzelf, zijn nog volop in ontwikkeling. We bouwen aan een omgeving waar onverwachte ontmoetingen kunnen ontstaan, waar cultuur, muziek en oprechte aandacht mensen écht kunnen raken. Die weg is niet altijd makkelijk geweest, en er liggen nog genoeg bergen voor ons. Maar juist zulke momenten geven ons de kracht en inspiratie om door te gaan. Want soms, zonder dat je het verwacht, verandert een ontmoeting iets – bij hen én bij ons.